Σάββατο 31 Μαΐου 2014

Παντελής Μπουκάλας

Τώρα μαθαίνω πως η λύπη
Γράφεται μ’ έψιλον και γιώτα
Λείπεις κι όλος ο κόσμος λείπει
Λείπεις και νύχτωσαν τα φώτα...



Παρασκευή 30 Μαΐου 2014

Jean Paul Sartre

Ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του.

Fernando Pessoa

Δεν υπάρχουν κανόνες.
Όλοι οι άνθρωποι είναι εξαιρέσεις σε ένα κανόνα που δεν υπάρχει.

Alfredo M. Bonanno ~ Η Αναρχική Δυναμική

... Ο Αναρχισμός δεν είναι μια έννοια που μπορεί να κλειδωθεί σε μια λέξη ως ταφόπλακα.
Δεν είναι μια πολιτική θεωρία.
Είναι τρόπος του να αντιλαμβάνεσαι τη ζωή και η ζωή όσο μικρή ή μεγάλη, όσο νεαρή ή ηλικιωμένη κι αν είναι δεν είναι κάτι απόλυτο. Είναι ένα στοίχημα που πρέπει να παίζουμε καθημερινά. Όταν ξυπνάμε το πρωί, πρέπει να έχουμε έναν καλό λόγο για να σηκωθούμε, αν όχι, δεν έχει σημασία αν είμαστε αναρχικοί ή όχι, θα μπορούσαμε κάλλιστα να παραμείνουμε ξαπλωμένοι.
Για να έχουμε έναν τέτοιο καλό λόγο θα πρέπει να ξέρουμε τι θέλουμε να κάνουμε, γιατί για τον Αναρχισμό, για τον αναρχικό, δεν υπάρχει διαφορά στο τί κάνουμε και το τί σκεφτόμαστε, αλλά μια συνεχής μεταστροφή της θεωρίας σε πράξη και της πράξης σε θεωρία.
Αυτό είναι που διαφοροποιεί τον αναρχικό από όσους έχουν άλλες αντιλήψεις για τη ζωή και αποκρυσταλλώνει αυτή την αντίληψη σε πολιτική θεωρία και πράξη...

Alfredo Bonnano - Η Αναρχική Δυναμική.pdf

Πωλ Ελυάρ ~ Από τα Εφτά ποιήματα αγάπης στον πόλεμο

 

Στ' όνομα του τέλειου ψηλού μετώπου
Στ' όνομα των ματιών που κοιτάζω
Και του στόματος που φιλώ
Για σήμερα και για πάντα...

Στ' όνομα της θαμμένης ελπίδας
Στ' όνομα των δακρύων μέσα στη νύχτα
Στ' όνομα των φυτών που φέρνουν γέλιο
Στ' όνομα του γέλιου που φέρνει φόβο...

Στ' όνομα του γέλιου κάτω στο δρόμο
Της γλύκας που δένει τα χέρια μας
Στ' όνομα της οπώρας, σαν σκεπάζει το λουλούδι
Σε μια όμορφη γη και καρπερή...

Στ' όνομα των ανθρώπων που σαπίζουνε στη φυλακή
Στ' όνομα των εξορισμένων γυναικών
Στ' όνομα όλων των συντρόφων μας
Που μαρτύρησαν και σφαγιάστηκαν
Για να μη δεχτούν τον ίσκιο...

Πρέπει να στραγγίξουμε την ορμή
Και να σηκώσουμε το ξίφος
Για να φυλάξουμε την ιερή εικόνα
Των αθώων, που κυνηγήθηκαν παντού
Και που παντού θα θριαμβεύσουν...

Friedrich Nietzsche

Δεν θέλω να μας λυπούνται οι εχθροί μας μήτε και αυτοί που εγκάρδια αγαπάμε.
Ακούστε λοιπόν την αλήθεια : Σύντροφοι εμπρός στον πόλεμο.
Απʼ την καρδιά μου σας αγαπώ, ήμουν και είμαι όμοιός σας και είμαι μαζί και ο πιο μεγάλος εχθρός σας.
Τον εχθρό σας πρέπει να τον ζητάτε, στον πόλεμό σας πρέπει να μάχεστε για τις ιδέες σας.
Κι αν η ιδέα σας νικηθεί, τότε η αξιοπρέπειά σας πρέπει να φωνάζει : Νίκησα!
 

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Franz Kafka

Οι μάζες βιάζονται, τρέχουν, διασχίζουν την εποχή με βήμα εφόδου.
Νομίζουν ότι προχωρούν, αλλά απλώς βαδίζουν επί τόπου και πέφτουν στο κενό.
Αυτό είναι όλο.

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Αζίζ Νεσίν ~ Αυτά είναι τα βάσανά μας

- Θα ΄ρθουν, όπου να ΄ναι θα ΄ρθουν!
- Ανυπομονούμε να μάθουμε ποιους περιμένετε.
Ο Ρεσίτ αγάς έβαλε μπροστά μας ένα μεταξωτό κεφαλομάντηλο. Το άνοιξε με προσοχή κι έβγαλε από μέσα τέσσερα άδεια πακέτα τσιγάρα. Τα δύο πακέτα ήταν μάρκας "Γιένιτζε", το ένα "Γκελιντζίκ" και το άλλο "Μπογάζιτσι".
- Εμείς, λέει, περιμένουμε τους κατόχους αυτών των κουτιών. Κι επειδή είναι αμανάτι, το φυλάγουμε με προσοχή. Μας έδωσε ο Ρεσίτ αγάς τα άδεια κουτιά των τσιγάρων. Σε μένα έτυχε η μάρκα "Γκελιντζίκ". Κοίταξα το πακέτο. Είχε γραμμένους κάτι αριθμούς, διάφορα ακαταλαβίστικα σχέδια…

Πήρα στο χέρι μου και τ΄ άλλα κουτιά. Στο ένα από αυτά έγραφε έξι φορές τη λέξη "Σουκράν" και μια φορά τη μισοτελειωμένη λέξη "Σούκ…" Ήταν σχεδιασμένα πλάι πλάι τρία αστέρια και μια βάρκα, επίσης ένα σωρό τριγωνάκια και τετραγωνάκια...
Στο άλλο κουτί ήταν σχεδιασμένο ένα μεγάλο μάτι κι ένα ζάρι. Επίσης ήταν γραμμένα με γράμματα τύπου, κατά διαφορετικό τρόπο, πέντε και δέκα φορές οι λέξεις "Μάλιστα, θα γίνει, θα γίνει, θα γίνει, μάλιστα"…
- Τι είναι αυτά, Ρεσίτ αγά; του λέω.
- Αυτά, μου λέει, είναι τα βάσανά μας…
- Τι βάσανα;
- Μα το Θεό, τα βάσανά μας είναι. Τώρα έγινε σύστημα! Όταν κοντεύουν οι εκλογές, οι μεγάλοι μας, ζωή να ΄χουν, γυρίζουν από χωριό σε χωριό και ακούνε τα βάσανα του αγρότη. Ήρθαν και σε μας. Παράγγειλαν όποιος έχει παράπονα να ΄ρθει στο καφενείο να τον ακούσουν. Η είδηση μαθεύτηκε στο χωριό. Ήταν τέσσερις νοματαίοι. Ένας απ’ αυτούς λέει: "Αγάδες μου, ως τώρα δεν ήρθε κανείς ν’ ακούσει τα ντέρτια σας. Δημοκρατία θα πει ν’ ακούγεται ό,τι λέει ο λαός! Γι’ αυτό ήρθαμε ως τα πόδια σας. Όποιος έχει κανένα παράπονο να ΄ρθει να μας το πει". Γυρεύεις ντέρτια απ’ τον αγρότη… Αρχίσαμε να τους τ’ αραδιάζουμε. Την ώρα που εμείς μιλούσαμε, αυτοί γράφανε.
"Εφέντη, του λέμε, πρώτ’ απ’ όλα γράψτε για την ελονοσία. Κάντε κάτι, να μας γλυτώσετε απ’ αυτήν… Αμάν, στείλτε μας δασκάλους…"
Και οι τέσσερίς τους έγραφαν, έγραφαν. Και συνέχεια παφ - πουφ κάπνιζαν. Ό,τι και να τους λέγαμε, έννοια σας, θα γίνει, λέγανε…
- Ο Θεός να σας έχει καλά, τους λέω. Ό,τι σας είπαμε, το γράψατε…
Βράδιασε. Οι δυο τους πέταξαν τ’ άδεια πακέτα. Τα πήρα κρυφά και τα 'βαλα στην τσέπη μου… Ετοιμάστηκαν να φύγουν. Βγαίνοντας απ’ το καφενείο πετάει άλλος ένας το άδειο πακέτο του. Το πήρα κι αυτό και το έκρυψα. Μπήκαν στο αυτοκίνητο κι έφυγαν αμέσως. Εμείς κουνούσαμε τα χέρια μας. Απλώθηκε ένα χέρι από το παράθυρο του αυτοκινήτου και πέταξε στον αέρα ένα άδειο πακέτο…
Ορίστε, αυτά τα τέσσερα άδεια κουτιά. Κατάλαβες, τώρα; Εδώ είναι γραμμένα τα βάσανά μας. Στείλανε είδηση ότι θα ΄ρθουν κι αυτή τη χρονιά ν’ ακούσουν τα αιτήματά μας...
- Έρχονται!
- Έρχονται!
Ακούστηκαν φωνές. Το καφενείο αναστατώθηκε. Κατέβηκαν τρεις νοματαίοι από τ’ αυτοκίνητο.
- Καλημέρα, αγάδες μου!
- Γεια σας, πατριώτες!
- Μέρχαμπε, φίλοι!
Ο πιο ηλικιωμένος απ’ τους τρεις άρχισε να μιλάει:
- Αγάδες μου, δημοκρατία θα πει ν’ ακούγεται η φωνή του λαού... Εμείς δουλεύουμε με τη δύναμη που αντλούμε από σας! Ήρθαμε στα πόδια σας, μην αποτραβιέστε καθόλου, μη στενοχωριέστε! Καθήκον μας είναι να σας ακούμε. Πέστε μας ό,τι βάσανα έχετε, ό,τι ντέρτια έχετε!
Στην αρχή μια βουβαμάρα, ύστερα ακούστηκαν κάτι ψιθυρίσματα...
- Πρώτα απ’ όλα η ελονοσία. Το έθνος μας αφανίζεται απ’ αυτή την αρρώστια... Πρέπει να γίνει αποξήρανση του έλους.
Το έγραψαν αυτό κι οι τρεις τους πάνω στα πακέτα των τσιγάρων τους.
- Μπέη, λέει ο Ρεσίτ αγάς, να με συγχωρείτε, αλλά γράφετε λάθος πράματα...

- Γιατί; Γράφω για την αποξήρανση του έλους...
Ο Ρεσίτ αγάς έβαλε πάνω στα γόνατά του το μαντίλι, έβγαλε το πακέτο μάρκας "Γκελιντζίκ" και του έδειξε τα ακαταλαβίστικα γράμματα.
- Πέρσι, όταν σας μιλήσαμε για την ελονοσία, αυτά είχατε γράψει...
Αντήχησε ένα ομαδικό γέλιο στο καφενείο. Γέλασαν κι οι ίδιοι...
- Θέλουμε δασκάλους, λέει ένας χωριάτης. Δε φτάνει ένας δάσκαλος για πέντε τάξεις!
- Και βέβαια, δε φτάνει, λέει αυτός που σημείωνε στο πακέτο μάρκας "Γένιτζε".
- Γράφεις λάθος, λέει πάλι ο Ρεσίτ αγάς.
Βγάζει απ’ το μαντίλι το περσινό άδειο πακέτο της ίδιας μάρκας. Πέρσι, όταν σου μιλήσαμε για το δάσκαλο, εσύ άρχισες να γράφεις "Σουκράν", "Σουκράν", "Σουκράν"!
Στην αρχή ο ένας και ύστερα οι άλλοι έβαλαν στην τσέπη τους τα πακέτα με τα τσιγάρα.
- Όλα εδώ είναι γραμμένα, συνέχισε ο Ρεσίτ αγάς. Κοιτάξτε αυτές τις γραμμές, είναι για το εργοστάσιο, αυτές οι καρδιές για το τρένο...
Σηκώθηκαν κι οι τρεις τους, έτοιμοι να φύγουν.
- Πρέπει να κόψω το τσιγάρο, είπε ο πρώτος.
- Και μένα με πειράζει, είπε ο άλλος.
Ο τρίτος:
-Πρέπει να το κόψουμε, μας πειράζει.
Το αυτοκίνητο έφυγε. Οι χωριάτες με τα χέρια στη μέση άρχισαν να γελάνε με την ψυχή τους...

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Μάουρι οι εξεγερμένοι δε σε ξεχνάνε...





Στις 22/5 του 2009,ένας σύντροφος στην μακρινή Χιλή,χάνει την ζωή του,από έκρηξη βόμβας που μετέφερε ο ίδιος για να την τοποθετήσει σε στρατόπεδο μπάτσων.Το όνομά του ήταν Mauricio Morales.Δεν ήταν ήρωας,δεν ήταν ούτε υπεράνθρωπος,ούτε κανένας μεγάλος θεωρητικός κάποιου κωλο - ισμού να τον κάνουμε μάρμαρο και δόγμα κι αυτόν.Ούτε και πιστεύω πως λέει κάτι να τον θυμόμαστε μια φορά τον χρόνο σε επετειακού χαρακτήρα μεγαλοστομίες στα στέκια μας ή ακόμα χειρότερα στα social media η δεν ξέρω που αλλού.Τις γαμημένες μέρες όμως,που κάποια από τα αδέρφια μας,σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη πέφτουν νεκρά κάνοντας ο καθένας την δικιά του ξεχωριστή έφοδο στον ουρανό,κανένα συμπλεγματικό ανθρωπάκι δεν μπορεί να μας κάνει λοβοτομή για να τις ξεχνάμε...Γιατί ο Mauri και ο κάθε Mauri είναι κάθε μέρα,σε κάθε αγωνία μας,σε κάθε χαρά ή λύπη μας και σε κάθε μας άρνηση απέναντι στην αποκτηνωμένη κοινωνική μηχανή στο πλευρό μας...Τόσο απλά.

"Πριν πέσω για ύπνο σκέφτομαι τη σύγχρονη εποχή και δεν συνηθίζω τις τεχνητές οσμές. Ούτε το πλαστικό που περιτυλίγει το νερό, ούτε τις μηχανές, ούτε τα στρατιωτικά κράνη, ούτε τις γραβάτες και τα κοστούμια.
Τα χέρια μου δεν συνηθίζουν την τεχνητή σύνδεση σε εικονικούς κόσμους.
Συνδεδεμένες ζωές σε ασύρματα δίκτυα, τα μάτια μου αναζητούν την αιώνια φωτιά της επανάστασης ανάμεσα στο πλήθος πτωμάτων και μόνο από κάποια απομονωμένα βλέμματα προκύπτει το συνειδητοποιημένο άτομο με μάτια στιλέτα που
αντιστέκονται στο να πεθάνουν στο δημοκρατικό νεκροταφείο.
Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και
τον νου μου.Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός.
∆εν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της.
Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα ,και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου
σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας.
Κάντε μου μια χάρη: ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΤΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ Η ΑΝΑΡΧΙΑ...."

ΜAURICIO MORALES

.....δεν είναι απλά ένα όνομα, είναι ένας άγνωστος φίλος, ένας σύντροφος αδερφός που χωρίς να έχουμε συναντηθεί ποτέ βαδίζουμε σε κοινές διαδρομές, μοιραζόμαστε τις ίδιες άγριες νύχτες, αγαπάμε τις εκκωφαντικές εκρήξεις που συνεχίζουν να φωνάζουν "είμαστε ακόμα ζωντανοί στον κόσμο σας".
(Σ.Π.Φ)

.....Πάνκη Μάουρι, η επιθυμία σου για λευτεριά
είναι βόμβα μεταδοτική!
Νυχτοπερπατάμε
μ’ έναν ήλιο στο τσερβέλο
και με δυο μεγάλα αστέρια από χρυσό
στα πυρακτωμένα μας τα μάτια.
(Π.Ε.Α. Bruno Filippi)

Σάββατο 17 Μαΐου 2014

Il Me Faut Vivre Ma Vie ~ Bruno Filippi


[*"Είναι απαραίτητο να ζήσω τη ζωή μου"- Ζυλ Μπονό, αναρχικός ληστής τραπεζών]



Δε πιστεύω στο Δίκαιο. Η ζωή, η οποία στην ολότητα της είναι η εκδήλωση ασυνάρτητων δυνάμεων, άγνωστων και απροσδιόριστων, απορρίπτει το ανθρώπινο τέχνασμα του δικαίου. Το δίκαιο γεννήθηκε όταν μας αφαιρέθηκε ο έλεγχος της ζωής μας. Όντως, αρχικά, η ανθρωπότητα δεν είχε κανένα δίκαιο. Ζούσε και αυτό ήταν όλο. Σήμερα, αντ'αυτού υπάρχουν χιλιάδες δίκαια. Θα μπορούσε κάποιος να πει ορθά πως όλα όσα μας λείπουν, τα αποκαλούμε δίκαιο.

Ξέρω ότι ζω και ότι επιθυμώ να ζήσω.

Είναι πολύ δύσκολο να μετατρέψω αυτό το θέλω σε πράξη. Είμαστε περικυκλωμένοι από μία ανθρωπότητα που θέλει ότι θέλουν οι άλλοι. Ο απομονωμένος μου ισχυρισμός είναι το πιο σοβαρό έγκλημα.

Οι νόμοι και οι ηθικές, σε συναγωνισμό, με τρομοκρατούν και με πείθουν.

Τα χρηστά ήθη έχουν θριαμβεύσει.

Κάποιος προσεύχεται, εκλιπαρεί, καταριέται, αλλά κανείς δεν τολμά. Η δειλία, χαιδεμένη από το χριστιανισμό, δημιουργεί την ηθική και αυτή δικαιολογεί την προστυχιά και γεννά την αυταπάρνηση.

Αλλά αυτή η λαχτάρα για ζωή, αυτή η θέληση, το μόνο που ποθεί είναι να αναπτυχθεί ελεύθερα. Ο χριστιανός κοιτάει γύρω του προσεχτικά για να δει αν τον παρακολουθεί κανείς και, τρέμοντας, διαπράττει μια αμαρτία. Πάθος: αμαρτία, αγάπη: αμαρτία αυτή είναι η αντιστροφή των όρων.

” Πόρνη, θηλυκό όλου του κόσμου, εσύ δεν έχεις ντροπή σε αυτόν τον κόσμο. Είσαι έντιμη και ειλικρινής. Προσφέρεις τον εαυτό σου σε όποιον πληρώνει, χωρίς να δημιουργείς ή να έχεις ποτέ αυταπάτες.

Η κοινωνία, αντίθετα, σεμνή και καθαρή εξωτερικά, μολυσμένη με γάγγραινα σε όλο το κορμί, μου φέρνει εμετό, με γεμίζει με μίσος και απέχθεια, με σκοτώνει. “

Ζηλεύω τους άγριους. Και θα τους φωνάξω με δυνατή φωνή: “Σώστε τους εαυτούς σας, έρχεται ο πολιτισμός.”

Μα φυσικά: ο αγαπητός πολιτισμός μας, για τον οποίον είμαστε τόσο περήφανοι. Εγκαταλείψαμε μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή στα δάση για αυτήν τη φρικιαστική ηθική και υλική σκλαβιά. Και είμαστε μανιακοί, νευρασθενικοί, αυτοκτονικοί.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει που ο πολιτισμός έδωσε φτερά στην ανθρωπότητα για να μπορεί να βομβαρδίζει πόλεις, γιατί πρέπει να με νοιάζει που ξέρω κάθε άστρο του ουρανού και κάθε ποτάμι της γης;

Είναι αλήθεια πως στο παρελθόν δεν υπήρχαν νομικοί κώδικες και φαίνεται πως η δικαιοσύνη αποδιδόταν συνοπτικά.

Βάρβαρες εποχές! Αντίθετα σήμερα άνθρωποι εκτελούνται στην ηλεκτρική καρέκλα, εκτός αν η φιλανθρωπία του Μπεκάρια* τους βασανίζει μέσα στις φυλακές για την υπόλοιπη ζωή τους.

Αλλά σας αφήνω στη γνώση σας και στους νομικούς σας κώδικες, σας αφήνω στα υποβρύχια και στις βόμβες σας. Ακόμα γελάτε με την όμορφη ελευθερία μου, την άγνοια μου, το σθένος μου. Χτες ο ουρανός ήταν όμορφος να τον βλέπεις· τα μάτια του αγνώστου τον χάζευαν.

Σήμερα ο έναστρος θόλος είναι ένα μολύβδινο πέπλο που μάταια προσπαθούμε να διαπεράσουμε· σήμερα δεν είναι πια άγνωστος αλλά δύσπιστος.

Όλοι αυτοί οι φιλόσοφοι, όλοι αυτοί οι επιστήμονες, τι κάνουν;

Για ποια άλλα εγκλήματα ενάντια στην ανθρωπότητα συνωμοτούν; Δε δίνω δεκάρα για την πρόοδό τους· θέλω μόνο να ζήσω και να απολαύσω.

“Πίθηκε της ζούγκλας του Βόρνεο, ο Δαρβίνος σε συκοφάντησε!”

Εν τω μεταξύ ολόκληρη η ύπαρξη μου, μου φωνάζει: θέλω να ζήσω!

Ξεκολλάω τα αγκάθια του χριστιανού από το μέτωπο μου και ρουφώ το άρωμα των τριαντάφυλλων.

Είμαι καλά τώρα. Είμαι χαρούμενος που ζω.

Οι σειρήνες ουρλιάζουν και το μακάριο πλήθος πηγαίνει στο σφαγείο.

Και εσύ επίσης, ω επαναστάτη, ανεβαίνεις στο άλογο σου, και συ είσαι σάπιος!

Πόσο ζηλεύω το μεγάλο Μπονό!

“Il me faut vivre ma vie!”

Είναι ανώφελο. Είμαι φθαρμένος. Η κοινωνία με νίκησε. Και το μίσος. Μισώ οργισμένα την κτηνώδη ανθρωπότητα που με έχει σκοτώσει, που με μετέτρεψε σε ένα ανθρώπινο τομάρι.
Μακάρι να μπορούσα να μεταμορφωθώ σε λύκο για να μπορούσα να βυθίσω τα δόντια μου και τα νύχια μου μέσα στην κοιλιά της κοινωνίας σε ένα όργιο καταστροφής.

*(Νομομαθής Ιταλός αριστοκράτης του 18ου αιώνα, που με το έργο του “Για τα εγκλήματα και τις ποινές” (1764), ενέπνευσε τη μεταρρύθμιση του ιταλικού σωφρονιστικού συστήματος.)

Από την μπροσούρα ''Το σκοτεινό γέλιο ενός επαναστάτη'' μτφ από τα φυλακισμένα μέλη της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς, εκδόσεις ''Μαύρη Διεθνής''

Ένα κλειστό κεφάλαιο ~ Bruno Filippi


Το κείμενο που ακολουθεί, γράφτηκε από τον Ιταλό αναρχικό επαναστάτη BrunoFilippi, για κάποιον νεκρό σύντροφο το καλοκαίρι του 1918. Ο Filippi γεννήθηκε το 1900 στο Λιβόρνο και αργότερα μετακόμισε την οικογένεια του στο Μιλάνο. Το 1915, και ενώ ήταν ήδη γνωστός στις αρχές, συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια μίας αναρχικής αντιπολεμικής διαδήλωσης, από τις πολλές που γίνονταν τότε, εναντίον του σφαγείου του Α’ Παγκοσμίου πολέμου στον οποίο είχε εμπλακεί η Ιταλία από το 1914. Στην κατοχή του νεαρού Bruno βρέθηκε ένα όπλο ζεστό αλλά δίχως σφαίρες με αποτέλεσμα να περάσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια στη φυλακή, μέχρι το 1919. Εκείνη τη χρονιά η Ιταλία συνταρασσόταν από συνεχόμενες εξεγέρσεις με αποτέλεσμα οι βίαιες συγκρούσεις με την αστυνομία στους δρόμους του Μιλάνο να είναι πολύ συχνές. Ο Filippiσυμμετέχει στις συγκρούσεις αλλά ψάχνει το επόμενο επίπεδο πάλης. Έτσι το καλοκαίρι του 1919 περνάει μαζί με συντρόφους του το κατώφλι της παράνομης άμεσης δράσης. Πραγματοποιούν βομβιστικές επιθέσεις εναντίον καπιταλιστικών και κρατικών στόχων, όπως το δικαστικό μέγαρο της πόλης και το σπίτι του μεγαλοβιομήχανου όπλων GiovanniBredaστον οποίο είχαν επιτεθεί και με θειικό οξύ. Στις 7 Σεπτέμβρη του 1919 η βόμβα που σκοπεύει να τοποθετήσει στη «Λέσχη των Ευγενών», λέσχη μεγαλοαστών της πόλης, εξερράγη πρόωρα με αποτέλεσμα το θάνατο του. Ο BrunoFilippiήταν τότε 19 χρονών… Η απόλυτη εχθρότητα του για το κρατικό και καπιταλιστικό σύμπλεγμα της εποχής αλλά και η περιφρόνηση του για τις ορδές σκλάβων που το στήριζαν φαίνονται ανάγλυφα στα σκοτεινά και με έντονη δόση κυνισμού γραπτά του σε ποίηση και πρόζα που δημοσιεύονταν τακτικά στο περιοδικό Iconoclasta.

Ένα κλειστό κεφάλαιο

Το θλιβερό καθήκον της συγγραφής του επικήδειου είναι δικό μου. Είναι θλιβερό να γράφεις με μια καρδιά που ρωτά: και μετά τι; Όμως είμαστε αφοσιωμένοι στον αγώνα: ή να επιτύχουμε στο να εξαφανιστούμε. Είναι αναπόφευκτο και έτσι λοιπόν ένας από μας εξαφανίζεται.


Ω! Και πως θα κραυγάσουν οι ανόητοι: πεισματάρηδες αναρχικοί! Ποιος μπορεί να καταλάβει τη θύελλα που λυσσομανά στο μυαλό μας; Ποιος μπορεί να καταλάβει τη δίψα μας για χαρά, για ζωή; Ποιος μπορεί να καταλάβει την ήττα μας εξαιτίας της ανθρώπινης δειλίας;


Είμαστε μόνοι. Δε βρήκαμε εκείνη τη δράκα ριψοκίνδυνων, έτοιμη να πάρει μέρος στον αγώνα για την κατάκτηση της ζωής. Γι’ αυτό, ηττηθήκαμε. Και ένας από μας εξαφανίστηκε. Ο άλλος παραμένει με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Δε μπορεί, δεν πρέπει να φύγει. Είναι η μοίρα μας. Θα βρούμε συντρόφους; Αλλιώς, ο καθένας με τον τρόπο του, θα εξαφανιστούμε σιωπηλά ή με πάταγο από το θέατρο του κόσμου.


Ένα κεφάλαιο έκλεισε. Ένα κεφάλαιο αγώνα, ελπίδων, αυταπατών. Αλλά το τέλος δεν έχει έρθει. Καθώς αυτές οι παράξενες, ασυνήθιστες ζωές φτάνουν στο τέλος τους, θα καταλάβουμε πως θα ήταν καλύτερα να μην είχαν γεννηθεί ποτέ. Αυτά είναι μόνο που υπάρχουν για να πει κανείς.
 
Πηγή βιογραφικών στοιχείων: Ποιος ήταν ο BrunoFilippi;, «Εκδόσεις για τη διάδοση της μεταδοτικής λύσσας»

Πέμπτη 15 Μαΐου 2014


Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου ~ Νίκος Ερηνάκης


O καθένας αναζητά έναν τρόπο
να ξαναγεννηθεί στη ζωή
κι ας κυνηγάμε φεγγάρια
κι ας χάνουμε σε κάθε στιγμή
στο σύνολο πάντα νικάμε
όλοι εμείς εδώ λοιπόν
κλαίγοντας, ξεσπάμε σε γέλια
το παιχνίδι θα χαθεί μόνο όταν
οι εραστές θα γοητεύονται από την ανία
μένει μονάχα να ενώσουμε τα αστέρια μας
και θα γίνουμε αστραπές
σύντομα όλα θα καίγονται
και θα φωτίζουν τα μάτια σου
η επόμενη επανάσταση
θα είναι επανάσταση ομορφιάς


 (από τη συλλογή "Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου", εκδ. Ροές,, 2009)

Τετάρτη 7 Μαΐου 2014



Στις 9 και 10 Μαΐου, στην ΑΣΟΕΕ θα πραγματοποιηθεί 2ήμερο εκδηλώσεων για τις αυτο-οργανωμένες αντιστάσεις μέσα στις φυλακές. Την Παρασκευή 9/5, στις 18.00: Ειδικές συνθήκες κράτησης και φυλακές υψίστης ασφαλείας παρέμβαση από το Δίκτυο Αγωνιστών Κρατουμένων Εισήγηση σχετικά με την πολιτική αντιμετώπιση από το ελληνικό κράτος των πολιτικών προσφύγων από Τουρκία και Κουρδιστάν Συνθήκες κράτησης και εμπειρίες αγώνα από τα κελιά τύπου F (Τουρκία) εισήγηση από την Επιτροπή αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους σε Τουρκία και Κουρδιστάν Προβολή: “Ταινία τύπου F” ΝΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΤΕΙΧΗ ΟΡΑΤΑ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΑ

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Εξομολόγηση ~ Μαρία Θεριανή Βάθη



Και αν αναρωτιέσαι τι μ' έκανε να σ' αγαπώ είναι η σιωπή σου,
Είναι το βλέμμα σου που φωνάζει δυνατά κάθε κραυγή της ψυχής σου,
Είναι το χάδι σου που αιχμαλωτίζει το κορμί μου και με γεμίζει πονηρά μυστικά
Είναι  o κρυφός φόβος της απουσίας και συνάμα τα όνειρα που με κάνεις να ποθώ
Είναι κάθε μέρα που ακούω τη φωνή σου
Είναι ο τρόπος που μιλάς για την ζωή και τα λόγια που θα πεις και ας είναι
άσχημα δεν με πειράζουν, ίσως να παίρνουν άλλη τροπή όταν βγαίνουν απ' τα
χείλη σου
Τώρα γυμνοί και οι δυο, τίποτα δεν μας χωρίζει, πλασμένοι από τη φύση να
ενωθούμε και να δημιουργήσουμε ευτυχία…
Τα χείλη σου με πότισαν το πιο γλυκό μεθύσι
Τα μάτια σου με ζάλισαν σαν τρικυμία
Τα χέρια σου με χάιδεψαν σαν την μάνα το παιδί
Εσύ μου ΄μαθες έρωτα…