Κατερίνα Γώγου ~ Εξορία

Είναι πολύ καιρός, σχεδόν έξι χρόνια
Που δεν ξέρω που κοιμάμαι
Πετάγομαι ιδρωμένη στον ύπνο μου
Αν λέγεται ύπνος ένας συνεχής πυρετός
Που μυρίζει ασημένια χαρτάκια
Οινόπνευμα
Βαριά χάπια
Και απάνθρωπη μοναξιά
Δεν θυμάμαι που κοιμάμαι
Νομίζω με ψείρες το χειμώνα στα Προπύλαια
Και τα καλοκαίρια κάτω από σταθμευμένα λεωφορεία για σκιά
Όταν έρποντας η μνήμη μου επανέρχεται
Μια νύχτα το σχήμα ανθρώπου πήρε
Κι αφού υπνώθηκα
Έρωτα βαθιά μέσα μου έκανε
Μπήκε
Από 'κει αρχίσαν τα δεινά
Γέννησα ένα παιδί
Σταλμένο να χτυπήσει από μέσα το κάστρο
Πέρα από τις αφετηρίες όλων των ανέμων
Πίσω από τα γαλανά βουνά
Αυτή ήτανε η τιμωρία
Γιατί η Βασίλισσα είχε χριστεί πολεμίστρια
Έπρεπε να μείνει ανέραστη
Τα παιδιά τα κάνουνε μητέρες
Ήτανε δηλαδή άλλων δουλειά...