Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Μανόλης Αναγνωστάκης


Δρόμοι παλιοὶ ποὺ ἀγάπησα καὶ μίσησα ἀτέλειωτα
Kάτω ἀπ᾿ τοὺς ἴσκιους τῶν σπιτιῶν νὰ περπατῶ
Nύχτες τῶν γυρισμῶν ἀναπότρεπτες κι ἡ πόλη νεκρὴ
Τὴν ἀσήμαντη παρουσία μου βρίσκω σὲ κάθε γωνιὰ
Kᾶμε νὰ σ᾿ ἀνταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο τοῦ τόπου μου κι ἐγὼ
Ξεχασμένος κι ἀτίθασος νὰ περπατῶ
Kρατώντας μία σπίθα τρεμόσβηστη στὶς ὑγρές μου παλάμες
Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα
Kι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε...

Τάσος Λειβαδίτης


Αν 'ρίχναν ένα καράβι μες στο μυαλό μου, θα ναυαγούσε...

Don Psychote


http://donpsychote.blogspot.gr/

Paul Lafargue ~ Η θρησκεία του Κεφαλαίου

Ερώτηση: Πώς ονομάζεσαι;
Απάντηση: Μισθωτός.

Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς και ο προπάππος μου.
Αλλά οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι.
Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.

Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για τα πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες των γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.

Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;
Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.

Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;
Α: Δυο κύρια καθήκοντα: το καθήκον της παραίτησης και το καθήκον της εργασίας.

Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;
Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο.
Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ.
Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές μου ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.

Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου σού επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;
Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.

Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;
Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου.
Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.

Ε: Σου επιτρέπει να αγγίζεις τις καταθέσεις σου;
Α: Όσο το δυνατόν σπανιότερα.
Μας επιβάλλει να μην επιμένουμε όταν το Κράτος αρνείται να τις αποδώσει και να παραιτούμαστε από κάθε διεκδίκηση όταν οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι, προλαβαίνοντας τις ανάγκες μας, μας αναγγέλλουν ότι οι οικονομίες μας έγιναν καπνός.

Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;
Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία.
Με τον τρόπο αυτό με αφορίζουν.
Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά.
Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα και τα παιδιά μου.

Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;
Α: Κανένα.
Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.

Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;
Α: Πολύ μεγάλη.
Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω.
Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί ούτε για κείνο της επόμενης μέρας.
Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.

Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Αργύρης Χιόνης

 
Οι άνθρωποι το πιο συχνά...
Δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους...
Τα δίνουν, τάχα χαιρετώντας, σ’ άλλους...
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες..
Ή το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους...
Και τα ξεχνούνε...
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα...
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα...

Λεκτικά τοπία

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Jacques Prévert

 
Ακούγοντας
Για κοινωνία αταξική
Αμέσως το παιδί ονειρεύεται
Τον κόσμο σκασιαρχείο

Και με καλοσυνάτη αδιαφορία
Χαμογελάει
Σαν ο καθηγητής του "Vive la France"
Του λέει πως είναι ο τελευταίος
Κι όταν ο ίδιος πάλι του μαθαίνει
Το Πιστεύω
Τίποτε δεν καταλαβαίνει από Θρησκευτικά
Κι απ’ όλα τα μελό κηρύγματα

Καμιά δε δίνει προσοχή
Στο κήρυγμα της αρετής και της ευσέβειας
Χαμογελάει ακούγοντας
Πως και στη Γαλλική Ιστορία επίσης
Είναι τελευταίος
Και τελευταίος των τελευταίων και στην Κατήχηση
Μα θα ‘πρεπε να ντρέπεσαι
Λέει ο ταπεινωτής του
Να ντρέπομαι γιατί
Λέει το παιδί
Δεν πάει πολύς καιρός
Που εσείς ο ίδιος μου είπατε
Πως οι έσχατοι θα γίνουν πρώτοι
Περιμένω...

Jack Kerouac

Ας πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών...
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις...
Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις...
Γιατί αλλάζουν πράγματα...
Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν...
Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα.Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί...
Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης;
Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;
Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες...
Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’αλλάξουν τον κόσμο... Είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν...

Το νόημα της απλότητας ~ Γιάννης Ρίτσος

 
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε...
Αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα...
Θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου...
Θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας...

Τάσος Λειβαδίτης ~ Χρονοδιάγραμμα

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι όταν ήμουν παιδί μιλούσαν για το μέλλον μου...
Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι...
Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο...


Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ...
Ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα...

Εγκώμιο στη διαλεκτική ~ Bertolt Brecht

Το άδικο προχωράει σήμερα με βήμα όλο σιγουριά.
Οι καταπιεστές προετοιμάζονται για δεκάδες χιλιάδες χρόνια.
Η βία εξασφαλίζει. Όπως ακριβώς είναι, έτσι θα μείνει.
Καμιά φωνή δεν αντηχεί έξω από τη φωνή των κυριάρχων.
Και στις αγορές λέει η εκμετάλλευση αδιάντροπα. Τώρα εγώ πρώτη ξεκινάω.
Μα κι απ' τους καταπιεσμένους λένε πολλοί τώρα.
Αυτό που θέλουμε, ποτέ δεν πρόκειται να γίνει.

Όποιος ακόμα ζει, δε λέει, Ποτέ.
Το σίγουρο δεν είναι σίγουρο.
Όπως ακριβώς είναι, έτσι δε μένει.
Όταν πουν ό,τι είχανε οι κυρίαρχοι να πούνε.
Θα μιλήσουνε οι κυριαρχούμενοι.
Ποιος τολμάει να πει, Ποτέ;
Ποιος φταίει, σαν η καταπίεση παραμένει; Εμείς.
Ποιος θα φταίει σαν η καταπίεση συντριβεί; Εμείς πάλι.
Όποιος γονατισμένος είναι, όρθιος να σηκωθεί.
Όποιος χαμένος είναι, να παλέψει.
Όποιος την κατάστασή του έχει αναγνωρίσει, πώς να εμποδιστεί;
Γιατί οι νικημένοι του σήμερα είναι οι νικητές του αύριο.

Και το Ποτέ γίνεται, Σήμερα ακόμα...

Νάρκισσος ~ Oscar Wilde

Όταν ο Νάρκισσος πέθανε,η λιμνούλα στην οποία καθρεπτιζόταν έβαλε τα κλάματα.
Οι νύμφες Ορειάδες τη συμπόνεσαν.
Είχε δίκιο να κλαίει καθώς έχασε έναν τόσο όμορφο σύντροφο.
"Ήταν όμορφος ο Νάρκισσος;" ρώτησε η λιμνούλα.
"Και ποιος άλλος μπορεί να το ξέρει αυτό καλύτερα από 'σένα", αποκριθήκαν οι Ορειάδες.
Από μας περνούσε μόνο από μπροστά χωρίς να μας δίνει καθόλου σημασία.
Εσένα αναζητούσε πάντοτε και ξάπλωνε στην όχθη σου και έσκυβε και κοίταζε τα νερά σου και καθρέφτιζε την ομορφιά του.
Κι η λιμνούλα απάντησε "Εγώ όμως τον Νάρκισσο τον αγαπούσα, γιατί όταν έσκυβε από την όχθη μου και καθρεπτιζόταν, έβλεπα μέσα στα μάτια του την δική μου ομορφιά"...
 
 

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Η άνοδος της ασημαντότητας ~ Κορνήλιος Καστοριάδης

Πώς θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν περισσότερο στις αρχές τις διανόησης;
Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας.
Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας.
Πώς θα ήταν τα Μέσα Ενημέρωσης αν δεν εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό λόγο, στα δρώμενά του και στο "ψέμα-αίμα-σπέρμα";
Πώς θα ήταν τα σχολεία αν δίδασκαν σκέψη και όχι παπαγαλία;
Αν δεν αξιολογούσαν το "κατά γράμμα" αλλά το "κατά κρίση";
Πώς θα ήμασταν όλοι αν ήμασταν ελεύθεροι;

Επιστροφή ~ Άρης Αλεξάνδρου

Έτσι που γυρίσαμε
Γυαλίζουνε οι ράγιες στο σκοτάδι απ’ την πολλή σιωπή


Έτσι που γυρίσαμε
Βρήκαμε τους εισπράκτορες σφαγμένους
Και το πεντακοσάρικο για το εισιτήριο θα μας περισσεύει
Και τα τέσσερα χρόνια
Γι’ αυτό που λέγαμε ζωή μας
Θα μας λείπουν

Έτσι που γυρίσαμε
Κι οι δρόμοι προχωράνε τετραγωνίζοντας την άδεια πολιτεία
Σε πένθιμους φακέλους
Κι αυτός ο αστυφύλακας περνάει και χασμουριέται
Θεέ μου, ας μίλαγε τουλάχιστον αυτός
Κι ας μου ζητούσε την ταυτότητά μου...

Αλκυόνη Παπαδάκη

Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά...
Τα όνειρα, συνήθως, προδίνουν. Παραπλανούν...
Καμιά φορά και σκοτώνουν...
Όμως, δε γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι...
Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι...
Κοίτα μόνο να ΄χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι...
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν...
 Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα...
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου...
Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος...
Όσο χάνεις, τόσο κολλάς...
Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή...
Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά...
Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες...
Εκτός αν... αν πετύχεις στις καλές του το Θεό. Συμβαίνει...
Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα...
Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε. Για να χαίρομαι...
Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δε μ' έπαιρνε. Για να μαθαίνω...

Άξαφνα κατάλαβα τι συνέβαινε.
Ήμουν καταμεσής ενός τεράστιου κάμπου.
Στον κάμπο υπήρχε πλήθος μεγάλο.
Οι πίσω σειρές του χάνονταν και δεν φαίνονταν.
Μα μπροστά διαγραφόταν αμείλικτα ένας γκρεμός τεράστιος.
Μια άβυσσος που όμοιά της στον κόσμο δεν υπάρχει.
Φαινόταν μπροστά μας καθαρά το κενό.
Μέσα στο πλήθος υπήρχαν λογιών λογιών άνθρωποι.
Μερικοί ήταν καλοντυμένοι και φόραγαν κοσμήματα ακριβά.
Τα ρούχα τους ήταν ραμμένα στα καλύτερα ραφτάδικα.
Και τα υποδήματά τους ήταν φτιαγμένα για κάθε λογής έδαφος.
Υπήρχαν άλλοι πιο μαζεμένοι στο ντύσιμό τους αλλά με μια δόση ακρίβειας.
Υπήρχαν κι άλλοι πολλοί που δεν φόραγαν παρά σχεδόν τίποτα.
Υπήρχαν παιδιά καλοθρεμμένα που κράταγαν το χέρι της μάνας τους.
Και άλλα κοκαλιάρικα που βύζαιναν τα στήθια των μανάδων τους.
Υπήρχαν άνθρωποι από κάθε λογής επαγγέλματα, μαθητές και φοιτητές με βιβλία.
Υπήρχαν άνθρωποι όλων των φυλών και όλων των λαών, άνδρες, γυναίκες και παιδιά.
Τραβούσαν κατά το χείλος του γκρεμού και γκρεμίζονταν.
Μερικοί μέσα στο πλήθος κρατούσαν ταμπέλες και υποδείκνυαν την τάδε ή την δείνα μεριά του γκρεμού ως καλύτερη.
Και ο καθένας απ' αυτούς είχε τους οπαδούς του.
Άλλοι διακήρυτταν πως μετά το γκρεμό υπάρχει το τάδε ή το δείνα θαύμα και είχαν και αυτοί τους υποστηρικτές τους.
Και είδα αυτή την τρέλα σε όλο της το μεγαλείο και κόπηκαν τα πόδια μου.
Σταμάτησα απότομα και αναγούλιασα.
Αλλά οι πίσω από 'μένα με έσπρωχναν να συνεχίσω.
Και τότε σκέφτηκα πως Όχι.
Εγώ δεν θα πέσω.
Δεν βρίσκω κανένα Λόγο.
Και έφυγα από το πλήθος.
Δεν ήταν εύκολο, παραπάταγα και ξέφυγα απ' τους υπόλοιπους ώσπου κατάφερα να βγω απ' τη σειρά.
Και τότε είδα ότι πέρα μακριά απ' το γκρεμό υψώνονταν τείχος τεράστιων βουνών και ο ήλιος έγλειφε τις κορφές τους.
Και ήταν ωραία.
Έκανα ένα βήμα μπροστά και άλλο ένα ακόμη.
Αλλά σε κάθε βήμα γέρναγα.
Κι έβγαλα ρυτίδες και άσπρισαν τα μαλλιά μου και τα βουνά μου φαίνονταν πιο μακριά από ποτέ.
Και τότε είδα μπροστά μου κι άλλους που ξέχωρα από το πλήθος πορεύονταν χέρι χέρι προς τα βουνά.
Και τους φώναξα και γυρίσανε, με κοιτάξανε, αλλά δεν σταματήσανε.
Παρόλο που φαίνονταν χαρωποί και έτοιμοι να με δεχθούν έδειχναν ιδιαίτερα βιαστικοί.
Τότε επιτάχυνα το βήμα μου και με κόπους τους έφτασα.
Και πιαστήκαμε χέρι χέρι και συνεχίσαμε για τα βουνά.
Αλλά, ω τι θαύμα, οι ρυτίδες μου χάθηκαν και το πρόσωπό μου ρόδινε, τα μαλλιά μου σκούρυναν και κόντυνα και μίκρυνα στο σώμα.
Κι έγινα παιδί, κι όλοι μαζί παιδιά, αγόρια και κορίτσια, περπατούσαμε μπροστά για μας, πίσω για τους άλλους.
Ο δρόμος όμως ήταν μακρύς και δύσκολος.
Γιατί κάθε λίγο συναντούσαμε φρουρούς του πλήθους, πάνω σε άλογα που κρατούσαν μαστίγια και κροτάλιζαν τον αέρα.
Αυτοί έδειχναν τόσο αόριστα γαλήνιοι και σοφοί από μακριά.
Αλλά ύστερα καταλάβαινες πως ήταν δύστροποι για τις πέτρες και άγριοι σαν τη φωτιά.
Γιατί ενώ την αρχή μας μιλούσαν σαν το στοργικό πατέρα που δίνει συμβουλές στο παιδί του και μας παρότρυναν για μυριάδες λόγους να πέσουμε στο γκρεμό.
Στη συνέχεια αγρίευαν και κουνούσαν το μαστίγιο πέρα δώθε.
Και έβγαζαν φλόγες απ' τα μάτια.
Αυτοί όμως όταν έφταναν στην άκρη γκρεμίζονταν με τη σειρά τους.
Κι έρχονταν άλλοι στο κατόπι τους.
Και μες στο πλήθος υπήρχαν άλλοι που επευφημούσαν.
Και άλλοι που μας κατακεραύνωναν.
Μερικοί μας κοιτούσαν και λέγανε "Ορίστε τα παιδιά, τουλάχιστον αυτά έχουν κουράγιο, μας δίνουν και εμάς ελπίδες πως κάτι αγνό υπάρχει σε όλη αυτή την ιστορία".
Και κάποιοι δίπλα τους κουνούσαν το κεφάλι τους με νόημα.
Ενώ άλλοι συνέχιζαν προς το χαμό τους.
Άλλοι μας ρωτούσαν "Και τι νομίζετε πως κάνετε; Που θα πάτε, πόσο μακριά θα φτάσετε, δεν ξέρετε καν τι θέλετε, είστε επιπόλαιοι, να τι είστε"
Αλλά κι αυτοί έπεφταν στο κενό.
Άλλοι πάλι, μας ζητούσαν να τους πάρουμε μαζί μας, μας ικέτευαν γονατίζοντας.
Αλλά εμείς τους περιφρονούσαμε, τους κοροϊδεύαμε.
Και αυτούς τους ποδοπατούσαν οι πίσω τους με αδιαφορία.
Μερικοί άλλοι οδηγούσαν το πλήθος λέγοντας με μια στόφα σοφού "Πως ναι, έχουμε κάποιοι δίκιο βέβαια, αλλά πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα να φύγουμε, γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες δεν έχουν ωριμάσει. Και το πλήθος δεν είναι ακόμη έτοιμο για μεγάλες αλλαγές".
Αλλά κι αυτοί έπεφταν στην άβυσσο.
Υπήρχαν κι άλλοι που μας κοίταγαν μελαγχολικά.
Και μας έλεγαν πως τώρα, έρχονται μαζί μας, να πάνε να πάρουνε κάτι που ξέχασαν και έρχονται και να τους περιμένουμε.
Και εμείς γελούσαμε γιατί γνωρίζαμε πως έλεγαν ψέματα στους εαυτούς τους.
Υπήρχαν όμως και μερικοί που μας κοίταζαν με ζήλια και φθόνο για την αποκοτιά μας.
Τους θυμίζαμε, το μάταιο ταξίδι τους κι αυτοί θύμωναν και η ζήλια μετατρέπονταν σε μίσος και ο φθόνος σε εκδίκηση.
Και λυσσομανούσαν και τραβούσανε μερικούς από εμάς.
Και τους έπαιρναν μαζί τους στο χαμό.
Εμείς ανταποδίδαμε πετώντας πέτρες και βρίζοντάς τους.
Αλλά δεν έπρεπε να χάνουμε χρόνο γιατί τα βουνά ήταν μακριά ακόμη.
Και λυπόμασταν για για τις απώλειές μας, χαιρόμασταν όμως που μοιραστήκαμε μαζί με τους συντρόφους μας το ταξίδι.
Και άλλοι ερχόντουσαν να πάρουν τη θέση τους.
Και πιασμένοι όλοι μαζί βαδίζαμε προς τι κορυφές.
Και όσο περπατούσαμε τόσο πιο μακριά φαίνονταν .
Και αρχίσαμε να πεινάμε.
Και τα υποδήματά μας έλιωσαν και περπατούσαμε ξυπόλητοι πληγιάζοντας τα πόδια μας.
Και έπεφτε αγιάζι πολύ και μας περόνιαζε τα κόκαλα αλλά χορταίναμε με τη θέα των ψηλών βουνών.
Και περπατούσαμε πάνω στο μονοπάτι της ελευθερίας.
Και ζεσταινόμασταν γιατί ήμασταν πιασμένοι χέρι χέρι.
Και συνεχίζουμε χωρίς να ξέρουμε πως, πότε και που ακριβώς θα φτάσουμε, γνωρίζουμε όμως ότι θέλουμε να εξερευνήσουμε τις αντοχές μας.
Έτσι είναι σύντροφοι, το ταξίδι για την ελευθερία.
Πιασμένοι όλοι χέρι χέρι προχωράμε μπροστά για το ανεξερεύνητο.
Και όσοι θέλουν ας έρθουν.
Οι υπόλοιποι ας γκρεμιστούν...
Ποίημα συντρόφου...
Από την μπροσούρα Νιγκρέντο...

Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι ~ Οι Δαιμονισμένοι


...Ρίχτηκα στη δράση, γιατί έπρεπε να δράσω.
Απ' αυτό (το γκρέμισμα) είναι φυσικό να αρχίζει κάθε έργο.
Αυτό το ξέρω και γι' αυτό αρχίζω.
Δεν με νοιάζει το τέλος, ξέρω πως πρέπει να αρχίσω απ' αυτό και όλα τα άλλα είναι φλυαρίες και χαμένος καιρός.
Όλες αυτές οι μεταρρυθμίσεις και οι διορθώσεις και οι βελτιώσεις είναι ανοησίες.
Όσο πιο πολύ καλυτερεύεις και μεταρρυθμίζεις τόσο το χειρότερο, γιατί δίνεις προσωρινά τεχνητή ζωή σε κάτι που πρέπει το δίχως άλλο να πεθάνει και να γκρεμιστεί.
Δεν είμαι μεγαλοφυΐα κι ούτε θέλω να γίνω.
Ξέρω όμως τι πρέπει να γίνει και τώρα αυτό κάνω.
Και 'σεις το ξέρετε δεν κάνετε όμως άλλο από το να κλαψουρίζετε.
Εμείς όμως δεν κλαίμε...
Δρούμε...

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες ~ Νίκος Εγγονόπουλος



«Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
 σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»


Απόσπασμα από το βιβλίο «Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες», 1978

Εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες φασιστικά μαχαιράκια ~ Κατερίνα Γώγου


Σάπια. /Σάπια θέματα/ μουχλιασμένοι τόμοι ύπουλες βιβλιοθήκες
λέξεις τσανακογλύφτες λέξεις δούλες / στημένες μηχανές
λέξεις κομπίνες
εδώ η ζωή μας ταύρος με καρφωμένα χιλιάδες
φασιστικά μαχαιράκια
ξερνάει μαύρα τα αίματα μας
και σεις ζωγραφίζετε νεκρές φύσεις
σε κλιμακτήριες εκδόσεις να κονομάει ο ΕΟΤ.
Κόμματα – σημεία στίξης
οικολογία – αρχαίοι πρόδρομοι μας δείχνουν δρόμους
μονάχα με την όπισθεν
παραχωμένοι σε βαθιούς λάκκους οι καλοί
δημόσια έργα και τζίφρες επιφανών
περνάνε άσφαλτο πάνω τους
ένα μεγάλο στρογγυλό κουτί σαν κάλπη η γη
να ρίχνουμε την ψήφο μας
ό,τι χρώμα και να παίρνει η σαλαμάντρα
δεξιά είναι
Κάτι ψόφιες γαζίες αναλάβανε την άνοιξη
οι ρίζες δεν είναι για να γυρίζουμε πίσω
είναι για να βγάζουνε κλαριά
άμα δε βγάζουνε
είναι παλούκια καυσόξυλα
οδοφράγματα Μπροστά Μπροστά κι άλλο!
τόσο θέλει
απ’ την υποταγή στην εξέγερση
απ’ το όλοι ή κανένας
απ’ το όλα ή τίποτα
και μείς / μας μπάζουνε απ’ την είσοδο υπηρεσίας
στο πόδι τρώμε τ’ αποφάγια τους
παλιομοδίτικο φουλάρι φοράμε στο λαιμό μας
την ψόφια γάτα του πολιτισμού
τώρα δεν είμαι μονάχη μου πια
έχω έπιασα επαφή
δε φοβάμαι κανένανε
καμώνομαι πως ζω αυτή τη ζωή κι ετοιμάζω την άλλη
μέρα ντάλα μεσημέρι θ’ αρπάξω πινέλα και κουβά
θα σηκώσουμε τα πλακόστρωτα
θα κάνω μια μεγάλη βροχή με προκηρύξεις
συνθήματα προτροπής
σφαίρες – λέξεις στο χαρτί
γράμματα με πέτσες κι αίμα
η ποίησή μας ψυχοσωματική –
κανένας σας πια δε μπορεί να μας χωρίσει
και τη ζωή μου
κι όποιος κοτάει ας κάνει προς τα δω χειροβομβίδα με τραβηγμένη περόνη.


"Ιδιώνυμο" 1980

Lawrence Ferlinghetti ~ Ο κόσμος είναι ένα ωραίο μέρος για να γεννηθείτε

 
Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
Αν δεν σας νοιάζει
Που η ευτυχία δεν είναι πάντα και τόσο διασκεδαστική
Αν δεν σας νοιάζει
Μια δόση κόλασης που και που
Όταν όλα πάνε καλά
Γιατί ακόμα και στον παράδεισο
Δεν τραγουδούν όλη την ώρα...

Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
Αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν όλη την ώρα
Ή έστω απλώς λιμοκτονούν κάποιες ώρες
Στο κάτω κάτω δεν πειράζει
Αφού δεν είστε εσείς...

Α, ο κόσμος είναι ωραίο μέρος για να γεννηθείτε
Αν δεν σας πολυνοιάζουν λίγα ψόφια μυαλά στις ψηλότερες θέσεις
Ή μια δυο βόμβες που και που
Στα ανεστραμμένα σας πρόσωπα
Ή άλλες τέτοιες απρέπειες
Απ’ τις οποίες μαστίζεται η κοινωνία μας
Με τους διακεκριμένους άνδρες της
Και τους κληρικούς της
Και τους λοιπούς αστυφύλακες
Και τις διάφορες φυλετικές διακρίσεις της
Και τις κοινοβουλευτικές ανακρίσεις της
Και τις άλλες δυσκοιλιότητες
Που η τρελή μας σάρκα
Θα κληρονομήσει...

Ναι ο κόσμος είναι το καλύτερο μέρος
Για ένα σωρό πράγματα όπως το να κάνεις κουταμάρες
Και να κάνεις έρωτα
Και να είσαι λυπημένος
Και να τραγουδάς φτηνά τραγούδια και να έχεις εμπνεύσεις...

Λιλή Ζωγράφου ~ Επάγγελμα Πόρνη

Δεν πουλώ ύφος, στυλ, λογοτεχνία.
Δεν γράφω διηγήματα.
Καταθέτω γεγονότα και συμπτώματα της εποχής που ζω.
Όλα όσα γράφω συνέβησαν.
Σε μένα ή σε άλλους.
Χρόνια τώρα σπαταλιέμαι, παρακολουθώντας όλα κι όλους.
Η ζωή περνά από μέσα μου, με διαποτίζει με την ασκήμια της, με γεμίζει λύσσα με την αδικία της την οργανωμένη, με ταπεινώνει με την ανημποριά μου ν’ αντιδράσω, να επαναστατήσω αποτελεσματικά, να υπερασπιστώ το μαζικό μας εξευτελισμό.
Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν.
Όχι, η επανάστασή μου δε θα στρεφόταν κατά του καταστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται.
Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη.
Η γη έτσι κι αλλιώς δε χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους.
Όπως δε χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Η ζωή γίνηκε πια πάρα πολύ απάνθρωπη για να την καλουπώνουμε σε σχήματα, δε μας ανήκει καν, όπως δε μας ανήκει τίποτα, από τη γη που κατοικούμε ως τα πρόσωπά μας.
Όταν ο κάθε τυχάρπαστος, ο κάθε τιποτένιος, μπορεί να μάς δέσει πάνω σε μια καρέκλα, σ’ έναν πάγκο ή σ’ ένα κρεβάτι, να μάς φτύσει, να μάς μαστιγώσει, να μάς βιάσει.
Το Σύστημα αποχαλινωμένο καλλιεργεί σκόπιμα την ασυνειδησία, την αγριότητα, το χάος, καταλύοντας το σεβασμό για τον ανθρώπινο παράγοντα.
Δεν άφησε τίποτα ανεκμετάλλευτο, από το “χάσμα των γενιών” που αποκόβει τους ανθρώπους μεταξύ τους και ετοιμάζει τους αυριανούς παιδιά-καταδότες του Χίτλερ, ως την κατάργηση της οικογένειας.
Ο άνθρωπος βγαίνει στο σφυρί.
Για να μη βρίσκει το Σύστημα καμιά αντίδραση και να μπορέσει αύριο να βγάλει ελεύθερα στο σφυρί και τις πατρίδες.
Ο Παπαδόπουλος ήταν μια δοκιμή και στον ευρωπαϊκό χώρο, κατά το σύστημα των χιλιάδων πειραμάτων που πραγματοποιούνται σ’ όλες τις περιοχές του πλανήτη.
Η συνταγή είναι πια κοινή.
 Όταν ένας λαός σηκώσει κεφάλι κατά του κυβερνήτη του, εκπρόσωπου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος, βρείτε έναν αλήτη και αναθέστε του να περάσει χειροπέδες σ’ αυτό το λαό.
Κι αφήστε τον να εξουθενωθεί.
Το πιθανότερο είναι να συνηθίσει και να ζήσει εξουδετερωμένος από τριάντα μέχρι σαράντα χρόνια, όπως συνέβη στην Ισπανία και την Πορτογαλία.
Επειδή όμως οι καιροί αλλάζουν, τα πράματα πάνε γρηγορότερα, η συνταγή τροποποιήθηκε.
Πάρτε τα κλειδιά από τον αλήτη, δώστε τα στον παλιό κυβερνήτη και στείλτε τον να ξεκλειδώσει τις χειροπέδες.
Ο λαός θα του γλείφει τα χέρια, βλέποντάς τον σαν ελευθερωτή του.
Γι’ αυτό και μεις, τα σύγχρονα πειραματόζωα, οφείλουμε να χρησιμοποιούμε πάντα τον όρο π.Χ., που θα σημαίνει τώρα πια “προ Χούντας”, και μ.Χ., “μετά τη Χούντα”.
Γιατί το πείραμα πέτυχε και δεν πρέπει να το λησμονούμε ούτε στιγμή.
Η Ελλάδα εκδίδεται, συνειδητά και ασύνειδα.
Κι ούτε ένας αθώος.
Ανεύθυνος κανένας...

Λιλή Ζωγράφο, Οκτωβρης 1978 μ.χ

Abel Paz

Είμαι αναρχικός.
Και ο αναρχικός είναι ένας άνθρωπος με συνοχή (πνευματική ειρήνη, η ηρεμία, η εξοχή, να δουλεύεις το λιγότερο δυνατό, όσο είναι απαραίτητο για να μπορείς να ζεις, να απολαμβάνεις την ομορφιά, τον ήλιο. Να απολαμβάνεις τη ζωή με κεφαλαία, τώρα υπάρχει η ζωή με πεζά).
Είναι το να έχεις μια προσωπική θεώρηση.
Να εφαρμόζεις τις ιδέες σου στην καθημερινότητα στο μεγαλύτερο βαθμό, χωρίς να περιμένεις μέχρι να γίνει η επανάσταση.
Αυτό μπορεί να το κάνει ο αναρχικός τώρα.
Είναι μια φιλοσοφική θεώρηση, είναι μια κατάσταση πνεύματος, μια στάση ζωής.
Πιστεύω πως αυτή η κοινωνία είναι πολύ άσχημα οργανωμένη, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά και οικονομικά.
Πρέπει να την αλλάξουμε εντελώς.
Η αναρχία επικαλείται μια ζωή εντελώς διαφορετική.
Προσπαθεί να ζούμε αυτή την ουτοπία λίγο λίγο κάθε μέρα.

Diego Camacho
Γνωστός με το ψευδώνυμο Abel Paz, αναρχικός αγωνιστής, που είχε την τύχη να ζήσει από κοντά και από τα μέσα την ισπανική επανάσταση και όλη την μετέπειτα πορεία του αναρχικού κινήματος και συγγραφέα ιστοριογραφικών βιβλίων, ανάμεσα σε άλλα της βιογραφίας του Buenaventura Durruti.

Murray Bookchin

...Η οικολογική δράση ή είναι επαναστατική δράση ή δεν είναι τίποτα.
Η οικολογία ή θα αποκαλύπτει τις ταξικές κοινωνικές αιτίες και τις απάνθρωπες σχέσεις που δημιούργησαν έναν ολοκληρωτικά δηλητηριασμένο πλανήτη ή θα είναι ένα καλλυντικό του καπιταλισμού, μια θλιβερή επιστροφή στην παραδοσιακή πολιτική στην ψηφοθηρία, στον ιδεολογικό σκοταδισμό...


...Η ιδέα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στη φύση πηγάζει απ' ευθείας από την ιδέα της κυριαρχίας του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο...

Τίτος Πατρίκιος ~ Το Γύρισμα του Καιρού

 
Τώρα, στο γύρισμα του καιρού, πρέπει να το μπορέσεις
 Όχι μονάχα ως το τέλος να παλεύεις για τη νίκη
Αλλά να την αντέχεις δίχως έπαρση ή άγρια χαρά
Και πιο πολύ την ήττα στην ώρα της να δέχεσαι
Να την ομολογείς χωρίς ταπείνωση μήτε πλαστή αταραξία...

Των άλλων η συμπόνια, ο φθόνος, η κρυφή αγαλλίαση
Όποια κι αν παίρνουν όψη με κάτι σε πλουτίζουν
Όμως εσύ μη ρίχνεις την ευθύνη όλη στους άλλους
Μην παίρνεις όλη την ευθύνη απάνω σου
Μην ψάχνεις γι' αντιδρομές ή εύνοιες της τύχης
Γι' απρόβλεπτα περιστατικά που υπάρχουν πάντα
Κυρίως πρόσεχε την ηδονική αιώρηση
Ανάμεσα σε αυτοδικαίωση και σ' αυτοκαταδίκη
Μόνο λίγο πιο γνωστικός να βγεις, μόνο να μάθεις
Κάπως πιο ήρεμα ν' αντικρίζεις τα ανθρώπινα...

Fernando Pessoa

 
Μερικές φορές ξεκινώ να κοιτώ μια πέτρα
Δεν αρχίζω να σκέφτομαι
 Έχει αισθήσεις;
Δεν κάνω φασαρία ονομάζοντας την αδελφή μου
Αλλά παίρνω ευχαρίστηση από την ύπαρξη της
Τη χαίρομαι γιατί δεν νιώθει τίποτα
Τη χαίρομαι γιατί δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα...

Καμιά φορά ακούω τον άνεμο να φυσά
Και βρίσκω ότι απλά να ακούς τον άνεμο να φυσά
Τον καθιστά άξιο να έχει γεννηθεί...

Δεν ξέρω τι θα σκεφτούν οι άλλοι διαβάζοντας αυτό
Αλλά νομίζω ότι πρέπει να είναι καλό
Αφού είναι αυτό που σκέφτομαι χωρίς προσπάθεια
Χωρίς καμιά ιδέα του τι σκέφτονται οι άλλοι ακούγοντας με
Γιατί το σκέφτομαι χωρίς σκέψεις
Γιατί το λέω όπως το λένε οι λέξεις μου...

Η Διαθήκη μου ~ Μιχάλης Κατσαρός

Αντισταθείτε
Σ’ αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι και λέει, καλά είμαι εδώ...

Αντισταθείτε

Σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει, δόξα σοι ο Θεός...

Αντισταθείτε
Στον περσικό τάπητα των πολυκατοικιών
Στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
Στην εταιρεία εισαγωγαί εξαγωγαί
Στην κρατική εκπαίδευση
Στο φόρο
Σε μένα ακόμα που σας ιστορώ...

Αντισταθείτε
Σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες ατελείωτες τις παρελάσεις
Σ’ αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
Σε μένα ακόμα που σας ιστορώ...



Αντισταθείτε πάλι σ’ όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
Στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
Στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
Σ’ όλα τ’ ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
Πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
Σ’ όλους που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
Στις κολακείες τις ευχές στις τόσες υποκλίσεις από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό αρχηγό τους...

Αντισταθείτε
Στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
Στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
Στα εργοστάσια πολεμικών υλών
Σ’ αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
Στα θούρια
Στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
Στους θεατές
Στον άνεμο
Σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
Στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
Ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
Αντισταθείτε...

Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την Ελευθερία...

Υστερόγραφο
Η διαθήκη μου πριν διαβαστεί,καθώς διαβάστηκε, ήταν ένα ζεστό άλογο ακέραιο.
Πριν διαβαστεί
Όχι οι κληρονόμοι που περίμεναν
Αλλά σφετεριστές καταπατήσαν τα χωράφια...

Η διαθήκη μου για σένα και για σε
Χρόνια καταχωνιάστηκε στα χρονοντούλαπα
Από γραφιάδες πονηρούς συμβολαιογράφους
Αλλάξανε φράσεις σημαντικές
Ώρες σκυμμένοι πάνω της με τρόμο
Εξαφανίσανε τα μέρη με τους ποταμούς
Τη νέα βουή στα δάση
Τον άνεμο τον σκότωσαν
Τώρα καταλαβαίνω πια τι έχασα
Ποιος είναι αυτός που πνίγει...

Και συ λοιπόν
Στέκεσαι έτσι βουβός με τόσες παραιτήσεις
Από φωνή
Από τροφή
Από άλογο
Από σπίτι
Στέκεις απαίσια βουβός σαν πεθαμένος
Ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος ~ Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες, μα ούτε βήμα πίσω
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
Κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζει την αδικία
Και πρόσεξε, μη ξεχαστείς ούτε στιγμή
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
Αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες
Μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
Αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη νύχτα του πολέμου
Έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
Εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω από τις οβίδες
Δεν έχεις καιρό
Δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου
Δε θα διστάσεις
Θ' απαρνηθείς τη λάμπα σου και το ψωμί σου
Θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
Για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις κι ούτε θα φοβηθείς
Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ
Να κοιτάς ένα άστρο, να ονειρεύεσαι
Είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
Να την ακούς να σου λέει τα όνειρα της για το μέλλον
Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις
Γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου
Για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...


Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
Μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη
Τη μάνα σου και τον κόσμο
Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
Θα συνεχίσεις τον δρόμο σου πάνω στη γη
Κι' όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα
Θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο
Απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν
Τα μαλλιά σου δε θα γερνάς
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
Αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουνε στον κόσμο
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
Θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό
Γράμμα στη μάνα σου
Θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματος σου και μια λέξη Ειρήνη
Σα να 'γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό
Να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξι ντουφέκια
Σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει
Εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που
Τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος...

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Αν ~ Rudyard Kipling

Αν να κρατάς μπορείς το λογικό σου όταν γύρω σου όλοι το ' χουνε χαμένο και ρίχνουν γι' αυτό το φταίξιμο σε σένα...
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου, όταν για σένα αμφιβάλλουν όλοι, αλλά να βρίσκεις ελαφρυντικά ακόμα και για την αμφιβολία τους αυτή...
Αν να προσμένεις το μπορείς δίχως από την προσμονή ετούτη ν' αποσταίνεις...
ή Αν και σε συκοφαντούν εσύ να μη βυθίζεσαι στο ψέμα...
ή Αν και σε μισούν το μίσος μέσα σου να μην αφήσεις να φουντώνει...
Κι ωστόσο να μην δείχνεσαι πάρα πολύ καλός κι ούτε με πάρα πολλή σοφία να μιλάς...

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς δίχως το όνειρο να κάνεις δάσκαλό σου...
Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να κάνεις το στοχασμό σκοπό σου...
Αν το μπορείς το Θρίαμβο και την Καταστροφή να αντικρίσεις και σε αυτούς τους δυο αγύρτες όμοια να φερθείς...
Αν να ακούς αντέχεις την αλήθεια που εσύ είχες ειπωμένη από πανούργους νοθευμένη ώστε παγίδα για τους άμυαλους να γίνει...
Ή να θεωρείς όλα αυτά οπού 'χεις της ζωή σου αφιερώσει, τσακισμένα, και πάλι ν' αρχινάς να τα στυλώνεις με εργαλεία φαγωμένα...

Αν να στοιβάζεις το μπορείς σ' ένα σωρό όλα εκείνα που 'χεις κερδισμένα...
Και όλα να τα παίξεις κορόνα γράμματα μεμιάς...
Και να χάσεις, και κείθε που έχεις ξεκινήσει πάλι ν' αρχινήσεις...
Κι ούτε μπορείς καρδιά και νεύρα και μυώνες ν' αναγκάσεις πάλι να σου δουλέψουν κι ας είναι από καιρό αφανισμένα...
Κι έτσι ολόρθος να κρατιέσαι μόλο που τίποτα δεν έχει μέσα σου απομείνει εξόν από τη θέληση που τους μηνά "Βαστάτε"...

Αν να μιλάς μπορείς με το λαό κι ωστόσο να κρατάς την αρετή σου, με βασιλιάδες όντας μη χάνοντας το απλό το φέρσιμό σου...
Αν μήτε εχθροί μήτε και φίλοι ακριβοί μπορούν να σε πληγώσουν...
Αν όλοι οι άνθρωποι σε λογαριάζουν, όμως πάρα πολύ κανένας...
Αν το μπορείς την ώρα που ο θυμός σου θέλει να ξεσπάσει να κρατηθείς νηφάλιος και την γαλήνη σου την πρώτη να ξαναβρείς...
Δικιά σου τότε θα ' ναι η Γη...
Κι όλα εκείνα που κατέχει, και ό,τι αξίζει πιο πολύ...
Άντρας σωστός τότε θε να 'σαι, γιε μου...

Oscar Wilde

Όλοι οι τρόποι διακυβέρνησης είναι αποτυχημένοι.
Ο δεσποτισμός είναι άδικος για όλους, συμπεριλαμβανομένου και του δεσπότη, ο οποίος πιθανόν να είναι πλασμένος για καλύτερα πράγματα.
Οι ολιγαρχίες είναι άδικες για πολλούς και οι οχλοκρατίες άδικες για τους λίγους.
Μεγάλες προσδοκίες δημιουργήθηκαν κάποτε για τη δημοκρατία.
Αλλά η δημοκρατία απλά σημαίνει ξυλοφόρτωμα του λαού από το λαό για το λαό.
Και πρέπει να το πω ότι ήταν καιρός, γιατί κάθε εξουσία εξευτελίζει εντελώς.
Εξευτελίζει αυτούς που την ασκούν και εξευτελίζει αυτούς πάνω στους οποίους ασκείται.
Όταν χρησιμοποιείται βίαια, ολοκληρωτικά και αδίστακτα, παράγει ένα καλό αποτέλεσμα, δημιουργώντας ή αναδεικνύοντας σε κάποιο βαθμό, το πνεύμα της εξέγερσης και τον Ατομικισμό που θα τη σκοτώσει.
Όταν εφαρμόζεται με κάποιο βαθμό ευγένειας και συνοδεύεται από δώρα και ανταμοιβές, διαφθείρει τρομερά.
Ο λαός, σ' αυτή την περίπτωση, έχει λιγότερη συναίσθηση της φρικτής πίεσης που του ασκείται και γι' αυτό συνεχίζει τη ζωή του σε ένα είδος χυδαίου βολέματος, σα ζώο που το χαϊδεύουν, χωρίς ποτέ να αντιλαμβάνεται ότι πιθανώς σκέφτεται τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, ότι ζει με τους κανόνες άλλων ανθρώπων.
"Αυτός που θα ήθελε να είναι ελεύθερος", λέει ένας ωραίος στοχαστής, "δεν πρέπει να προσαρμόζεται". Και η εξουσία, δωροδοκώντας τους ανθρώπους για να προσαρμόζονται, παράγει ένα χονδροειδές είδος υπερτροφικής βαρβαρότητας ανάμεσά μας.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Fernando Pessoa

Όλοι εμείς οι ζωντανοί ξοδεύουμε...
Μία ζωή, στο να τη ζούμε...
Μια άλλη, στο να την σκεφτόμαστε...
Και η μόνη ζωή που έχουμε...
Μοιράζεται ανάμεσα...
Στην αληθινή και την ψεύτικη...

Αλλά ποια είναι η αληθινή...
Και ποια είναι η ψεύτικη...
Κανένας δεν μπορεί να εξηγήσει...
Και καθώς συνεχίζουμε ζώντας...
Η ζωή που σπαταλάμε είναι αυτή...
Που είναι καταδικασμένη σε σκέψη...

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι ~ Μάνος Χατζιδάκις

Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση - εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενισχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του...

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία.
Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία.
Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια...

Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής.
Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται...

Ενώ τα πουλιά... Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις "ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις".
Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή "λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων" σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες...

[...] Δεν θέλω να επεκταθώ.
Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος.
Όμως το θέμα με καίει.
Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου.
Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του.
Πάντα εννοώ να τρομάζω...

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι.
Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος.
Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους)...

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός.
Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο.
Δικό τους ή των άλλων...

Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά.
Δεν συμφέρει.
Γι’ αυτό και σταματώ.
Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς.
Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές.
Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν.
Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση.
Με την ανοχή των πολλών.
Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε...

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους.
Εκεί επιδρά και το marketing.
Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο.
Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται...

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους.
Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας.
Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας...

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη.
Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος "αρχηγός" που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε...

Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς, όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο.
Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας.
Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο "ανθρώπινοι" και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια...

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή.
Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία.
Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος...

Κείμενο που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκις τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του. Το κείμενο αυτό είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων...

Ένας κόσμος ανάποδα ~ Eduardo Galeano

Παρότι δεν μπορούμε να μαντέψουμε πως θα είναι τα επόμενα χρόνια, έχουμε τουλάχιστον το δικαίωμα να ονειρευτούμε πώς θα θέλαμε να είναι.
Το 1948 και το 1976 ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών διατύπωσε οικουμενικές διακηρύξεις με εκτενείς καταλόγους ανθρώπινων δικαιωμάτων αλλά η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας δεν έχει κανένα άλλο δικαίωμα εκτός από το δικαίωμα να βλέπει, να ακούει και να σιωπά.
Τι θα γίνει αν αρχίσουμε να ασκούμε το δικαίωμα στο όνειρο που δεν διακηρύχθηκε ποτέ;
Τι θα γίνει αν για μια στιγμή αφεθούμε στο παραλήρημα;
Ας διαπεράσει το βλέμμα μας το όνειδος και ας ονειρευτούμε έναν άλλο κόσμο όπου...

Ο αέρας θα είναι καθαρός, απαλλαγμένος από το μικρόβιο του ανθρώπινου φόβου και από τα ανθρώπινα πάθη...

Στους δρόμους τα σκυλιά θα συνθλίβουν αυτοκίνητα...

Τους ανθρώπους δεν θα τους ελέγχει το αυτοκίνητο, δε θα τους προγραμματίζει ο υπολογιστής, δε θα τους εξαγοράζει το σούπερ μάρκετ, δε θα τους παρακολουθεί η τηλεόραση...

Η τηλεόραση θα πάψει να είναι το πιο σημαντικό μέλος της οικογένειας και θα της συμπεριφερόμαστε όπως στο σίδερο ή το πλυντήριο ρούχων...

Οι άνθρωποι θα δουλεύουν για να ζήσουν, αντί να ζουν για να δουλεύουν...

Στους ποινικούς κώδικες θα ενταχθεί και το αδίκημα της βλακείας, το αδίκημα που διαπράττουν όσοι ζουν για να έχουν ή για να κερδίζουν, αντί να ζουν απλώς και μόνο για να ζουν, σαν τα πουλιά που κελαηδούν χωρίς να ξέρουν ότι κελαηδούν και σαν τα παιδιά που παίζουν χωρίς να ξέρουν ότι παίζουν...

Σε καμιά χώρα δεν θα φυλακίζονται οι νέοι που αρνούνται να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία αλλά εκείνοι που θα θέλουν να την υπηρετήσουν...

Οι οικονομολόγοι δε θα ονομάζουν επίπεδο ζωής το επίπεδο κατανάλωσης, ούτε ποιότητα ζωής την ποσότητα των υλικών αγαθών...

Οι μάγειροι δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους αστακούς να τους βράζουν ζωντανούς...

Οι ιστορικοί δεν θα πιστεύουν ότι η εισβολή σε μια χώρα είναι κάτι που την ευχαριστεί...

Οι πολιτικοί δεν θα πιστεύουν ότι είναι ευχάριστο για τους φτωχούς να τρώνε υποσχέσεις...

Η σοβαρότητα θα πάψει να θεωρείται αρετή και κανείς δε θα παίρνει στα σοβαρά έναν άνθρωπο που δε θα είναι ικανός να γελάει με τον εαυτό του...

Ο θάνατος και το χρήμα θα χάσουν τις μαγικές τους δυνάμεις και ούτε ο θάνατος ούτε η περιουσία θα μπορούν να μετατρέψουν έναν παλιάνθρωπο σε ευυπόληπτο πολίτη...

Κανείς δε θα θεωρείται ήρωας ή χαζός επειδή κάνει αυτό που πιστεύει ότι είναι σωστό αντί να κάνει αυτό που τον συμφέρει περισσότερο...

Ο κόσμος δεν θα πολεμάει πια τους φτωχούς αλλά τη φτώχεια και η στρατιωτική βιομηχανία δε θα έχει άλλη λύση παρά να κλείσει...

Το φαγητό δε θα είναι εμπόρευμα ούτε η επικοινωνία εμπόριο, επειδή το φαγητό και η επικοινωνία είναι δικαιώματα του ανθρώπου...

Κανείς δε θα πεθαίνει από πείνα επειδή κανείς δε θα πεθαίνει από το πολύ φαΐ...

Κανείς δε θα φέρεται στα παιδιά του δρόμου σαν να είναι σκουπίδια, επειδή δε θα υπάρχουν παιδιά του δρόμου...

Κανείς δε θα φέρεται στα πλούσια παιδιά σαν να είναι λεφτά, επειδή δε θα υπάρχουν πλούσια παιδιά...

Η εκπαίδευση δε θα είναι προνόμιο μόνο όσων μπορούν να την πληρώσουν...

Η αστυνομία δεν θα είναι εφιάλτης για όσους δεν μπορούν να την εξαγοράσουν...

Η δικαιοσύνη και η ελευθερία, αδέρφια σιαμαία που καταδικάστηκαν να ζουν χωριστά, θα ενωθούν και πάλι, πλάτη με πλάτη...

Μια μαύρη γυναίκα θα είναι πρόεδρος της Βραζιλίας και μια άλλη γυναίκα, επίσης μαύρη, θα είναι πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, μια ινδιάνα γυναίκα θα κυβερνάει τη Γουατεμάλα και μια άλλη το Περού...

Στην Αργεντινή οι τρελές της Πλάζα ντε Μάγιο θα είναι παράδειγμα πνευματικής υγείας, επειδή εκείνες αρνήθηκαν να ξεχάσουν στα χρόνια της υποχρεωτικής λήθης...

Η Αγία Μητέρα Εκκλησία θα διορθώσει τα τυπογραφικά λάθη στους πίνακες του Μωυσή και η έκτη εντολή θα προστάζει να τιμάμε το σώμα...

Η Εκκλησία επίσης θα υπαγορεύσει μια ακόμη εντολή, που την ξέχασε ο Θεός "Αγάπα τη φύση, μέρος της οποίας είσαι κι εσύ"...

Θα ξαναβλαστήσουν τα δάση στον ερημωμένο κόσμο μας και στις ερημωμένες ψυχές...

Οι απελπισμένοι θα ξαναβρούν την ελπίδα τους και οι χαμένοι τη ζωή τους, αφού απελπίστηκαν επειδή ήλπισαν πολύ και χάθηκαν επειδή έψαξαν πολύ...

Όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου...

Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών όμως, σ’ αυτό τον όμορφο αλλά και γαμημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας...

Το πρόβλημα με τις αντωνυμίες ~ Τίτος Πατρίκιος

Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ...
Λέμε εσύ κι εννοούμε πάλι εγώ...
Λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ...
Στην ουσία μόνο με το εγώ...
Μπορούμε να εννοήσουμε κάποιον άλλο...

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Bertolt Brecht

Κι η τέχνη πρέπει, σ' αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν' αποφασίσει...
Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς, και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτα απ' όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα στα δικά τους χέρια...
Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα, και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο...
Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια, μπορεί να μεγαλώσει και τη γνώση...
Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που δείχνουν τη δύναμή τους καταστρέφοντας και στις δυνάμεις που δείχνουν τη δύναμή τους βοηθώντας...

Τίτος Πατρίκιος ~ Οικονομική Ανάπτυξη

Πληθαίνουν τα αυτοκίνητα
Αυξάνουν οι ξένες επενδύσεις
Όλο και περισσότεροι μεταναστεύουν
Οι εφημερίδες λένε πως ο τόπος
Μπήκε σε νέα φάση ανάπτυξης
Διατηρώντας όμως τα ιδανικά του.

Πατροπαράδοτα ιδανικά πάντα συνδυασμένα
με σοφές αστυνομικές πιέσεις...

Χρόνης Μίσσιος ~ Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς

Κοίτα να δεις, του λέω, εγώ κρατάω τη ζωή μου και τη μοίρα μου στα χέρια μου, οι επιλογές είναι δικές μου, όποτε θέλω, περνάω στη δική σου θέση.
Αν τώρα κάνω ένα τηλεφώνημα στην ασφάλεια και τους πω ότι παύω να ασχολούμαι με την πολιτική, χωρίς να αποκηρύξω τίποτα και κανέναν, αύριο θα περπατώ και εγώ "ελεύθερα" και "ακίνδυνα" όπως εσύ...
Εσύ μπορείς να περάσεις στη δική μου θέση;
Να τα παρατήσεις όλα, λεφτά, καριέρα, οικογένεια, σπίτια, να δεθείς μ΄ ένα όνειρο και να το κυνηγήσεις, ν΄ αγαπήσεις με πάθος τους ανθρώπους και την ελευθερία τους, να μπεις στην καρδιά της εποχής σου, και από απλός θεατής να γίνεις δημιουργός της ιστορίας;
Και, να σου πω και κάτι ακόμα, είμαστε συνομήλικοι.
Αν δεχτούμε ότι αυτό που λέμε ζωή δεν είναι να υπάρχεις σαν δέντρο, δηλαδή να υπάρχεις μονάχα βιολογικά - δεν ξέρω αν χρησιμοποιώ και σωστά τους όρους, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω - δηλαδή αν τη ζωή μπορούμε να τη μετράμε απλώς με την παραγωγή κάποιων αγαθών και κάποιων υπηρεσιών και με το να καταναλώνουμε κάποια αγαθά και κάποιες υπηρεσίες, τότε πιστεύω πως η ζωή δε θα ΄ταν τίποτα άλλο, παρά μια απέραντη πλήξη.
Νομίζω πως αυτό που ονομάζουμε ζωή μετριέται μονάχα με τα συναισθήματα που νιώθουμε σαν άνθρωποι, τις συγκινήσεις, τις πίκρες, τις χαρές, τις μικρές ευτυχίες, τις μικρές δυστυχίες, την επιβεβαίωση, τελικά, της ανθρώπινης ουσίας μας.
Πόσες φορές στη ζωή σου ένιωσες έντονα συναισθήματα και συγκινήσεις, γιατρέ;
Όταν πήρες το πτυχίο σου, όταν ερωτεύτηκες τη γυναίκα σου, όταν έκανες καριέρα, όταν γεννήθηκε η κορούλα σου...
Γύρω από αυτά κλείνει ο κύκλος.
Εγώ ,τα ίδια χρόνια, έζησα τόσα συμπυκνωμένα συναισθήματα, τόσο έντονα, που εσύ ούτε σε εκατό χρόνια της δικής σου ζωής δεν μπορείς να τα ζήσεις.
Πόσες φορές έπαιξα με το θάνατο, όχι για παιχνίδι, γιατί τότε θα μπορούσα απλώς να κάνω ένα επικίνδυνο νούμερο στο τσίρκο, αλλά συνεπαρμένος από τους μύθους μου, από τα οράματά μου, από την αγάπη μου για τη ζωή, για τον άνθρωπο και τη λευτεριά του.
Πόσες φορές τόλμησα, μετρήθηκα με φοβερούς μηχανισμούς, άλλοτε νικώντας, άλλοτε χάνοντας, αλλά πάντοτε νιώθοντας άνθρωπος και ποτέ αντικείμενο κάποιας μοίρας.
Ακόμα, γιατρέ μου, σε σχέση με σένα είμαι πολύ νέος, και να σου πω γιατί;
Πράγματα που για σένα θεωρούνται δεδομένα και τα περνάς αδιάφορα, για μένα είναι μικρές και μεγάλες ευτυχίες.
Τα θαύματα του κόσμου, που λένε, η όρασή μου με εφήβεια έκπληξη τα ζει και με γεμίζει συναισθήματα.
Είμαι βέβαιος πως ένας περίπατος τη νύχτα στους έρημους δρόμους της πόλης, είναι για σένα κάτι πολύ συνηθισμένο, αν όχι βαρετό.
Ένας περίπατος στο δάσος, ο θόρυβος της θάλασσας, ένα όμορφο δέντρο, ένα λουλούδι, το κρασί, ο έρωτας...
Η επαφή σου με τα πράγματα είναι τυπική, δεν τα πλουτίζεις, δε σε πλουτίζουν, τα ξεπερνάς, δεν τα ζεις.
 
Για μένα, κάθε πρωινό είναι μια έκπληξη, κάθε δειλινό μια νοσταλγία, κάθε νύχτα ένα μεγάλο μυστήριο, ένα ποτήρι κρασί, ένα φιλί...

Οκτάβιο Παζ ~ Ηλιόπετρα

Όλα μεταμορφώνονται όλα αγιάζουν

Κέντρο του κόσμου κάθε κάμαρα είναι

Κάθε μια πρώτη νύχτα πρώτη μέρα

Γεννιέται ο κόσμος όταν δυο φιλιούνται

Μια στάλα φως στα διάφανά μας σπλάχνα

Η κάμαρα σαν φρούτο μισανοιγεί

Ή εκρήγνυται σαν σιωπηλό αστέρι

Κι οι νόμοι φαγωμένοι απ' τα ποντίκια

Κάγκελα τραπεζών, δεσμωτηρίων

Συρματοπλέγματα, χάρτινες γρίλλιες

Τ' αγκάθια, τα κεντριά και οι σφραγίδες

Το μονόχορδο κύρηγμα των όπλων

Μελίρρυτοι σκορπιοί με πετραχήλι

Ο τίγρης με το υμίψηλο που ηγείται

Του Ερυθρού Σταυρού ή των Χορτοφάγων

Όνοι παιδαγωγοί κι εθνοπατέρες

Κροκόδειλοι που κάνουν τους σωτήρες

Ο Ηγέτης, το τσακάλι, ο εργολάβος

Του μέλλοντος, το ένστολο γουρούνι

Ο υιός ο εκλεκτός της εκκλησίας

Που πλένει με αγιασμό τα μαύρα δόντια

Κι ακούει μαθήματα αγγλικών κατ' οίκον

Η και δημοκρατίας, αθέατοι τοίχοι

Και σάπιες προσωπίδες που χωρίζουν

Τον άνθρωπο από τους άλλους τους ανθρώπους,

Τον άνθρωπο από τον ίδιο...