Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Αυτή η αγάπη (Cet Amour) ~ Jacques Prévert


Αυτή η αγάπη...
Tόσο βίαιη...
Tόσο εύθραυστη...
Tόσο τρυφερή...
Τόσο απεγνωσμένη...
Αυτή η αγάπη...
Όμορφη σαν τη μέρα...
Και άσχημη σαν τον καιρό...
Όταν ο καιρός είναι άσχημος...
Αυτή η αγάπη η τόσο αληθινή...
Αυτή η αγάπη η τόσο ωραία...
Η τόσο ευτυχισμένη...
Η τόσο χαρωπή...
Και η τόσο γελοία...
Που έτρεμε από φόβο σαν κάποιο παιδί μες στο σκοτάδι...
Και τόσο σίγουρη για τον εαυτό της...
Σαν ένας γαλήνιος άντρας μες στην άγρια νύχτα...
Αυτή η αγάπη που τρόμαζε τους άλλους...
Που τους έκανε να ζηλεύουν...
Που τους έκανε να χλομιάζουν...
Αυτή η αγάπη η παραφυλαγμένη...
Γιατί την παραφυλάγαμε...
Η κυνηγημένη, η πληγωμένη, η ποδοπατημένη, η αποτελειωμένη, η απαρνημένη, η ξεχασμένη...
Γιατί την κυνηγήσαμε, την πληγώσαμε, την ποδοπατήσαμε, την αποτελειώσαμε, την απαρνηθήκαμε, την ξεχάσαμε...
Ολόκληρη αυτή η αγάπη...
Τόσο ζωντανή ακόμα...
Και τόσο ηλιόλουστη...
Είναι η δική σου...
Είναι η δική μου...
Αυτή που ήταν μια φορά...
Κάτι που μένει πάντα καινούρια...
Και που δεν έχει αλλάξει...
Τόσο αληθινή σαν ένα φυτό...
Τόσο τρεμουλιαστή σαν ένα πουλί...
Τόσο ζεστή και τόσο ζωντανή σαν το καλοκαίρι...
Εμείς μπορούμε...
Να φύγουμε και να ξανάρθουμε...
Μπορούμε να ξεχάσουμε...
Και μετά να αποκοιμηθούμε...
Να ξυπνήσουμε, να υποφέρουμε, να γεράσουμε...
Να αποκοιμηθούμε πάλι...
Να ονειρευτούμε το θάνατο...
Να ξυπνήσουμε, να χαμογελάσουμε, να γελάσουμε...
Και να ξανανιώσουμε...
Η αγάπη μας στέκει εδώ...
Πεισματάρα σα γαϊδούρι...
Ζωντανή σαν τον πόθο...
Σκληρή σαν τη μνήμη...
Ανόητη σαν τις τύψεις...
Τρυφερή σαν την ανάμνηση...
Κρύα σαν το μάρμαρο...
Ωραία σαν τη μέρα...
Εύθραυστη σαν ένα παιδί...
Μας κοιτάζει χαμογελώντας...
Και μας μιλάει χωρίς να λέει τίποτα...
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας...
Και φωνάζω...
Φωνάζω για σένα...
Φωνάζω για μένα...
Σε ικετεύω
Για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται...
Και που αγαπήθηκαν...
Ναι, της φωνάζω...
Για σένα, για μένα και για όλους τους άλλους...
Που δε γνωρίζω...
Μείνε εδώ...
Εδώ που είσαι...
Εδώ που ήσουν άλλοτε...
Μείνε εδώ...
Μην κουνηθείς...
Μη φύγεις...
Εμείς που αγαπηθήκαμε...
Σε λησμονήσαμε...
Εσύ μη μας ξεχνάς...
Μονάχα εσένα είχαμε στον κόσμο...
Μη μας αφήσεις να γίνουμε παγεροί...
Πολύ πιο μακριά αδιάφορο πού...
Δος μας σημάδι ζωής...
Πολύ πιο αργά στη γωνιά ενός ξέφωτου...
Στο δάσος της μνήμης...
Πρόβαλε ξαφνικά...
Δος μας το χέρι...
Δος μας το χέρι σου...
Και σώσε μας...


Μετάφραση Θ. Α.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου